Ο Παγκράτιος ιερομόναχος Ιβηρίτης, μαρτυρούμενος και ως Προηγούμενος και «δομέστικος της μονής Ιβήρων», αποτελεί το αντίστοιχο μουσικό μέγεθος των Βατοπαιδινών Ιωάσαφ του νέου Κουκουζέλη και του Αρσενίου ιερομονάχου, στις αρχές και το α´ μισό του 17ου αιώνα. Μεγάλος δάσκαλος της ψαλτικής, με σπουδαίες συνθέσεις (αλληλουάρια, χερουβικά, κοινωνικά, μαθήματα), φαίνεται ότι υπήρξε προδρομική μορφή της μεγάλης χορείας των ιβηριτών μελουργών, καθ᾽ όλον τον 17ο αιώνα. Οι συνθέσεις του ανθολογούνται κατά απαράβατη μάλλον παράδοση, τον 17ο και 18ο αιώνα, για να αποτελούν έτσι την αγιορειτική ψαλτική επιβολή και διάδοση πλάι στις συνθέσεις των μελουργών της πατριαρχικής παράδοσης.
